Bazen evde oturuyorum ve canım okula,dışarı hatta alışverişe bile gitmek istemiyor.O anlarda kendime yeşil çay yapıp,dergı okuyup eğlenmeye çalışıyorum.Çoğunlukla kendimi kayıp hissediyorum sanki şu küçük evde kalıp dinlenirsem beni yutacak ve bir daha asla kırıp zincirimi dışarı çıkamayacağım.Uyumaya çalışıyorum olmuyor çünkü ertesi gün yapmak zorunda olduklarım,arkadaşlarımın şu an yaptıkları veya yapabileceğim onca şey arasından uykuyu seçmiş olmam beni derinden rahatsız ediyor sanırım.Ne yapsam memnun olmuyorum cumartesi günleri bile dışarı çıktığımda of keşke evde kalıp yapmam gerekenleri bitirseydim diyorum ama bütün cumartesi evde kalırsam da iki gün boş zamanın var onu da mal gibi evde geçiriyorsun diye kendime kzııyorum.Yani anlayacağınız ben hiç mutlu olamıyorum.Ne yapsam yanlış ne yapsam eksik geliyor işte bu yüzden ben de hiçbir şey yapmıyor bol raporla,beni azıcık olsa zorlayacak ama sonucunun iyi olacağını bildiğim şeylerden bile kaçıyorum.Ben buyum.Ben tembelim ben hep mutsuzum,değiştirebilene aşk olsun diyor hepinize bu iğrenç havalarda yaşama azmi yolluyorum gerçi size benimkinden yollarsam iki gram olan yaşama isteğimi de kaybetmiş olurum ama amaan kime ne sonuçta benim hayatım değil mi?
Bir de derginin birinde okuduğum zen anı diye bir olay vardı insan tam olarak zen anını ne ileriyi ne geriyi düşünerek bulabilirmiş.Ancak o anı yaşayarak ve kıymetini bilerek gelirmiş bu zen anı.Yani yarın amınıza koyucak bir sınav olsa dahi oh be sıcacık yatakta uyuyorum diye pollyannacılık oynamanız gerek mutluluk için alın şimdi deneyin kolaysa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder